¹ՀԱՄԲՈՒՐԵՍՑԷ ԶԻՍ ՛Ի համբուրից բերանոյ իւրոյ. զի բարի́ են ոտինք քո քան զգինի,
²եւ հոտ իւղոց քոց քան զամ(ենայն) խունկս։ Ե́ւղ անոյշ հեղեալ էանուն քո. վ(ա)ս(ն) այսորիկ օրիորդք սիրեցին զքեզ,
³եւ ձգեցին զքեզ։ Զհե́տ հոտոյ իւղոց քոց ընթասցուք մեք։ Օրիորդացն պատմէ հարսնն վ(ա)ս(ն) փեսային՝ զոր ինչ շնորհեաց նմա։ Տարա́ւ զիս արքայ ՛ի սենեակ իւր։ Հարսինն պատմեալ որիորդացն. Եւ նոքա ասեն։ Ցնծասցո́ւք՝ եւ ուրա́խ լիցուք մեք ՛ի քեզ. եւ սիրեսցո́ւք զստինս քո քան զգինի։ Օրիորդքն հարսինն բարբառին զանուն փեսային։ Ուղղութի(ւն) սիրեաց զքեզ։ Հարսնն ասէ։

⁴Սեա́ւ եմ ես եւ գեղեցիկ դստերք ե(րուսաղէ)մի, իբրեւ զվրանս կեդարու, եւ իբրեւ զխորանն սողոմոնի։
⁵Մի́ հայիք ընդ իս, զի ես սեւացեալ թխացայ։ Քանզի խեթիւ հայեցաւ ընդ իս արեգակն։ Որդիք մօր իմոյ մարտեան ընդ իս, եւ եդին զիս պահապան այգեստանի. զի զայգին իմ ո́չ պահեցի։ Հարսնն ցփեսային ասէ։
⁶Պատմեա́ ինձ զոր սիրեաց անձն իմ. ո՞ւր հովուես, ո՞ւր հանգուցանես ՛ի միջօրէի. գուցէ լինիցիմ իբրեւ զընկեցեալն յերամակս ընկերաց քոց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
⁷Եթէ ո́չ ծանիցես զանձն քո գեղեցիկդ ՛ի կանայս. ելեր դու զհետ գարշապարացն հօտից, եւ արածես զուլս քո ՛ի վրանս հովուաց։

⁸Երիվարացն իմոց ՛ի կառսն փարաւոնի նմանեցուցի զքեզ մերձաւորդ իմ։ Օրիորդքն ցհարսնն ասեն։
⁹Քանզի գեղեցկացան ծնօտք քո իբրեւ զտատրակի. պարանոց քո իբրեւ զմանեակս։
¹⁰Նմանու(թ)ի́(ւն) ոսկւոյ արասցուք քեզ՝ հանդերձ կիտուածովք արծաթոյ,
¹¹մինչեւ արքա́յ ՛ի գիրկս իւր ընկալցի զքեզ։ Հարսնն ցիւր, եւ ցփեսայն ասէ։ Նարդոս իմ ե́տ զհոտ իւր.
¹²ծրար ստաշչխին է եղբօրորդին իմ ինձ. ՛ի մէջ ստեանց իմոց հանգիցէ։
¹³Ողկոյզ նոճոյ է եղբօրորդին իմ ինձ. ՛ի մէջ այգեստանեա́ցն ենգադդայ։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
¹⁴Ահա́ւադիկ կաս գեղեցի́կ մերձաւոր իմ. ահա́ւադիկ կաս գեղեցիկ. ա́չք քո աղաւնիք։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։

¹⁵Ահա́ւադիկ կաս բարենշան եղբօրորդեակ իմ. այլ եւ գեղեցիկ առ գահոյս մեր հովանաւոր։
¹⁶Գերանք տանց մերոց մայրք. դարանաւանդք մեր նո́ճք։

¹Ես ծաղի́կ դաշտաց՝ շուշան հովտաց։
²Իբրեւ շուշա́ն ՛ի մէջ փշոց. ա́յնպէս մերձաւորդ իմ ՛ի մէջ դստերաց։ Հարսնն ցփեսայն ասէ։
³Իբրեւ խնծորի ՛ի փա́յտս անտառի, ա́յնպէս եղբօրորդիդ իմ ՛ի մէջ ուստերաց։ Ընդ հովանեա́ւ ն(ո)ր(ա) ցանկացայ նստել՝ եւ նստայ. եւ պտուղ ն(ո)ր(ա) քա́ղցր է ՛ի կոկորդի իմում։ Ցօրիորդսն հարսնն ասէ։
⁴Մուծէ́ք զիս ՛ի տուն գինւոյ, կարգեցէ́ք ՛ի վ(ե)ր(այ) իմ զսէր.
⁵հաստատեցէ́ք զիս իւղով. կուտեցէ́քհաստատեցէ́ք զիս իւղով. կուտեցէ́ք յիս խնձոր. զի խանդակա́թ եմ ես սիրով։
⁶Ձա́խ ն(ո)ր(ա) ընդ գլխով իմով. եւ աջ ն(ո)ր(ա) պւատեսցէ զինեւ։ Հարսնն ցօրիորդսն ասէ։

⁷Երդմնեցուցանեմ զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրութի(ւն)ս եւ յուժգնու(թ)ի(ւն)ս անդաստանի, եթէ յառնիցէք՝ զարթուսջի́ք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Լուաւ զձայն փեսային եւ ասէ։
⁸Ձա́յն եղբօրորդւոյ իմոյ. ահաւասիկ սա եկն վազս առնու ՛ի վ(ե)ր(այ) լերանց՝ խաղաղացեալ ՛ի վ(ե)ր(այ) բլրոց։
⁹Նման է եղբօրորդին իմ այծեման կամ որթուց եղանց ՛ի վ(ե)ր(այ) լերանց բեթելայ։ Հարսնն նշա́ն տայ օրիորդացն զփեսայէն, եւ ասէ։ Ահա́ւասիկ սա եկաց յայնկոյս որմոյն մերոյ, կարկառեալ ընդ պատուհանս, հայեցեալ ընդ վանդակապատն։
¹⁰Պատասխանի́ տայ եղբօրորդին իմ ինձ՝ եւ ասէ, արի́ եկ մերձաւոր իմ, գեղեցիկ իմ, աղաւնի իմ։
¹¹Զի ահա ձմեռն անց. անձրեւք անցին եւ գնացեալ մեկնեցան.

¹²ծաղիկք երեւեցան յերկրի մերում. ժամանակ եհաս յատանելոյ՝ ձայն տատրակի լսելի́ եղեւ յերկրի մերում։
¹³Թզենի արձակեաց զբողբոջ իւր. որթք մեր ծաղկեալք ետո́ւն զհոտ իւրեանց։ Արի́ եկ մերձաւոր իմ, գեղեցի́կ իմ,
¹⁴աղաւնի իմ՝ եւ եկ դու աղաւնեակ իմ ընդ հովանեաւ վիմիդ առ պատուարաւ պարսպիդ։ Երեւեցո́ ինձ զերեսս քո, եւ լսելի́ արա ինձ զբարբառ քո. զի բարբառ քո քաղցր է՝ եւ տեսիլ քո գեղեցիկ։ Ցօրիորդսն փեսայն ասէ զաիյս ինչ։
¹⁵Կալարո́ւք մեզ աղուեսունս մանրկունս զապականիչս այգեաց. եւ որթք մեր ծաղկեսցեն։ Հարսն ասէ զայս ինչ։
¹⁶Եղբօրորդին իմ ինձ՝ եւ ես նմա́ որ հովուէն ՛ի մէջ շուշանաց՝

¹⁷մինչեւ տիուն լուսաւորեսցէ՝ եւ ստուերքն շարժեսցին։ Դարձի́ր նմանեա́ց դու եղբօրորդի իմ այծեման կամ որթուց եղանց ՛ի վերայ լերանց խնկաբերաց։

¹Յանկողնի իմում ՛ի գիշերի խնդրեցի զոր սիրեաց անձն իմ, խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
²Յարեա́յց եւ շրջեցայց ընդ քաղաքն ը(նդ) փողոցս եւ ընդ հրապարակս՝ եւ խնդրեցի́ց զոր սիրեաց անձն իմ։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
³Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ը(նդ) քաղաքն։ Հարսնն ցպահապանսն ասէ։ միթէ զոր սիրեաց անձն իմ տեսէ՞ք։
⁴Իբրեւ սակաւ մի անցի ը(նդ) ն(ո)ս(ա), գտի́ զոր սիրեաց անձն իմ։ Գտեալ զփեսայն ասէ։ Կալա́յ զնա, եւ ո́չ թողի զնա, մինչեւ տարայց զնա ՛ի տուն մօր իմոյ, եւ ՛ի սենեակ յղացելոյն զիս։ Զօրիորդսն երդմնեցուցանէ երկրորդ անգամ հարսնն։

⁵Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրու(թ)ի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատու(թ)ի(ւն)ս ագարակի, եթէ յառնիցէք զարթուսջիք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Փեսայն վ(ա)ս(ն) հարսինն ասէ։
⁶Ո՞վ է սա որ ելեալ գայ յանապատէ՝ իբրեւ զծուխ ծառացեալ բարձրացեալ, զմուռս եւ կնդրուկ յամ(ենայն) փոշւոյ իւղագործաց։ Օրիորդքն ասացին զա́յս ինչ։
⁷Ահա գահոյք սողոմոնի. վաթսուն սպառազղէնք շուրջ զնովաւ ՛ի քաջացն ի(սրայէ)լի.
⁸ամենեքեան սուսերաւորք հմուտք պատերազմի, այր իւրաքանչիւր սուր յազդեր յարհաւորաց գիշերոյ։
⁹Արար իւր գահաւորակ արքայ սողոմոն ՛ի փայտից լիբանանու։

¹⁰զսիւնս ն(ո)ր(ա) գործեաց արծաթիս, զկոնք ն(ո)ր(ա) ոսկի, եւ զձեղուն ն(ո)ր(ա) ծիրանի, զմէջ ն(ո)ր(ա) ականակապ. տարածեալ զսէրն ՛ի դստերացն ե(րուսաղէ)մի։
¹¹Ելէ́ք հայեցարո́ւք դստերք սիոնի յարքայ սողոմոն ՛ի պսակն որով պսակեաց զնա մայր իւր յաւուր փեսայու(թ)ե(ան) իւրոյ, եւ յաւուր ուրախութե(ան) սրտի իւրոյ։

¹Ահաւադիկ կաս գեղեցիկ մերձաւո́ր իմ՝ ահաւադիկ կաս գեղեցիկ. աչք քո աղաւնիք բա́ց ՛ի լռու(թեն)էդ քումմէ։ Վա́րսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ՛ի գաղաադէ։
²Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ՛ի լուալեաց։ ամենեքեան երկուորիք են, եւ անորդի ո́չ գոյ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
³Իբրեւ զթել որդան են շրթունք քո. եւ խոսք քո գեղեցիկ։ իբրեւ զկեղեւ նռան են այտք քո՝ բա́ց ՛ի լռու(թեն)էդ քումմէ։
⁴Իբրեւ զաշտարակն դաւթի պարանոց քո՝ որ շինեալն է ՛ի թալպիովթ. հազար վահանք կախեալ են զնմանէ, եւ ամ(ենայն) նետք սպառազինաց։
⁵Երկո́ւ ստինք քո իբրեւ զերկուս ուլս երկուորիս այծեման, որ արածիցին ՛ի մէջ շուշանաց,

⁶մինչեւ տիւն նուաղեսցէ, եւ ստուերքն շարժեսցին։ Գնացի́ց ես ինձէն ՛ի լեառն զմըռնենեաց, եւ ՛ի բլուրն կնդրկի։
⁷Ամենեւին գեղեցիկ ես մերձաւոր իմ, եւ արատ ինչ ո́չ գոյ ՛ի քեզ։
⁸Ե́կ ՛ի լիբանանէ հարսն, ե́կ այսր ՛ի լիբանանէ։ եկեսցես եւ անցցես ՛ի գլխոյ հաւատոց՝ ՛ի կատարէ սանիրայ եւ հերմոնի, ՛ի մայրեաց առիւծուց, եւ ՛ի լերանց ընծուց։
⁹Սրտակա́թ արարեր զմեզ քոյր մեր հարսն. սրտակա́թ արարեր զմեզմ միով ակամբ քով, եւ միով քառամանեկաւ պարանոցի քոյ։
¹⁰Քանզի գեղեցկացան ստինք քո քոյր իմ հարսն. քանզի գեղեցկացան ստինք քո ՛ի գինւոյ, եւ հոտ հանդերձից քոց քան զամ(ենայն) խունկս։

¹¹Մե́ղր կաթեցուցանեն շրթունք քո քոյր իմ հարսն. մեղր եւ կա́թն ՛ի ներքոյ լեզուի քոյ, եւ հոտ հանդերձից քոց իբրեւ զհո́տ կնդրկի։
¹²Պարտէ́զ փակեալ քոյր իմ հարսն, պարտէզ փակեալ եւ աղբեւր կնքեալ։
¹³Պատգամաւորու(թ)ի(ւն) քո դրախտ նռնենեաց հանդերձ պտղովք մրգաբերաց։ Կիպրոս հանդերձ նարդոսիւ։
¹⁴Նարդոս եւ քրքում խունկեղէգն եւ կինամոմոն, հանդերձ ամ(ենայն) ծառօք լիբանանու։ Զըշմուռս եւ հալուէ, հանդերձ ամ(ենայն) գլխաւոր խնկօք։
¹⁵Աղբեւր բուրաստանաց եւ ակն ջրոյ կենդանւոյ՝ բղխեալ ՛ի լիբանանէ։
¹⁶Արի́ հիւսւիսի եւ ե́կ հարաւ, շնչեա́ ՛ի պարտէզ իմ, եւ բուրեսցին խունկք իմ։

¹Իջցէ եղբօրորդի իմ ՛ի պարտէզ իւր. եւ կերիցէ զպտուղս ծառոց իւրոց։ փեսայն ցհարսն ասէ։ Մտի́ ՛ի պարտեզ իմ քոյր իմ հարսն, կթեցի́ զմուռս իմ հանդերձ խնկօք իմովք. կերայ զհաց իմ մեղու իմով. արբի զգինի իմ կաթամբ իմով։ Կերա́յք մերձաւորք իմ եւ արբէ́ք, եւ արբեցարո́ւք եղբօրորդիք իմ։
²Ես ննջեմ, եւ սիրտ իմ արթո́ւն կայ։ Հարսնն զգայ զփեսային բախել զդուռնն։ Ձա́յն եղբօրորդւոյ իմոյ բախէ ՛ի դրանն։ Փեսայն ասէ։ Բա́ց ինձ քո́յր իմ, մերձաւո́ր իմ, աղաւնի́ իմ, կատարեա́լ իմ. զի գլուխ իմ լցաւ ցզօղով, եւ վարսք իմ ՛ի շաղի́ց գիշերոյ։ Հարսնն ասէ զայս ինչ։
³Մերկացա́յ զպատմուճան իմ, զի՞արդ ագանիցիմ զնա. լւացի զոտս իմ, զի՞արդ աղտեղացուցից զն(ո)ս(ա)։

⁴Եղբօրորդին իմ ձգեաց զձեռն իւր ընդ պատուհանն, եւ որովայն իմ խռովեցա́ւ ՛ի նա։
⁵Յարեա́յ ես ՛ի բանալ եղբօրորդւոյ իմոյ։ Ձեռք իմ կաթեցուցին զմուռս. եւ մատունք իմ զմուռս լցեալս
⁶՛ի վ(ե)ր(այ) ձեռաց փակաղակին։ Բացի́ ես եղբօրորդւոյ իմոյ. եղբօրորդի իմ անց, եւ ոգի իմ ե́լ ընդ բանի ն(ո)ր(ա)։ Խնդրեցի զնա՝ եւ ո́չ գտի. կոչեցի զնա՝ եւ ո́չ ետ ինձ ձայն։
⁷Գտին զիս պահապանքն որ շրջէին ՛ի քաղաքին։ հարին եւ վիրաւորեցին զիս. հանին յինէն զխլայն իմ պահապանք պարսպացն։

⁸Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի՝ ՛ի զօրութի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատութի(ւն)ս ագարկի, եթէՏԵ գտանիցէք զեղբօրորդին իմ պատմեսջի́ք նմա, եթէ կաթոգին եմ ես ՛Ի սէր քո։ Դստերքն ե(րուսաղէ)մի եւ պահապանք պարսպացն հարցանեն զհարսն։
⁹Զի՞նչ է եղբօրորդին քո յեղբօրորդեաց՝ գեղեցիկդ ՛ի կանայս. զի՞նչ է եղբօրորդին քո յեղբօրորդեաց, զի ա́յդպէս երդմնեցուցեր զմեզ։ Հարսնն նշա́ն տայ զեղբօրորդւոյն զինչ ոք էրն։
¹⁰Եղբօրորդին իմ սպիտա́կ է եւ կարմիր՝ ընտրեալ ՛ի բիւրուց։
¹¹Գլո́ւխ ն(ո)ր(ա) յոսկւոյ կեփազեայ. վարսք ն(ո)ր(ա) կռածոյք սեա́ւ իբրեւ զագռաւ։

¹²Աչք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զաղաւանիս ՛ի վ(ե)ր(այ) լիութե(ան) ջրոց, լուացեալ կաթամբ, նստեալ ՛ի վ(ե)ր(այ) ջրոց լրութե(ան)։
¹³Ծնօտք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զտաշտս խնկոց բուրեն զանուշահոտութի(ւն)Ի իւղագործաց։ շրթունք ն(ո)ր(ա) շուշանք՝ բուրեն զմուռս լիու(թ)ե(ան)։
¹⁴Ձեռք ն(ո)ր(ա) ոսկիք ճախարակեայք՝ լցեալ ակամբք թարսսայ։ որովա́յն ն(ո)ր(ա) տախտակ փղոսկրեայ ականակապ յականց շափիղայ։
¹⁵Սրո́ւնք նորա սիւնք մարմարեայք հաստատեալք ՛ի վ(ե)ր(այ) ոսկեաց խարսխաց։ Տտեսիլ ն(ո)ր(ա) իբրեւ զընտիր եղեւնափֆայտից լիբանանու։

¹⁶Կոկորդ ն(ո)ր(ա) լի́ քաղցրու(թեամ)բ. եւ ամենեւին ցանկալի։ Ա́յն է եղբօրորդին իմ, եւ ա́յն է մերձաւոր իմ՝ դստե́րք ե(րուսաղէ)մի։ Հարցանեն դստերքն ե(րուսաղէ)մի՝ ո՞ւր անց եղբօրորդի ն(ո)ր(ա). ա́յսինքն է՝ հարսինն։
¹⁷Յո՞ գնաց եղբօրորդին քո գեղեցիկդ ՛ի կանայս. յո՞ր կողմն գիտեաց եղբօրորդին քո՝ եւ խնդրեսցուք եւ մեք զնա ընդ քեզ։

¹Եղբօրորդին իմ էջ ՛ի պարտէզ իւր ՛ի տաշտս խնգոց. հովուել ՛ի բուրաստանս՝ եւ ժողովել շուշանս։
²Ես եղբօրորդւոյ իմոյ՝ եւ եղբօրորդին իմ ինձ որ հովուէն ՛ի մէջ շուշանաց։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
³Բարենշա́ն ես մերձաւոր իմ իբրեւ զհաճութի(ւն), գեղեցի́կ իբրեւ զե(րուսաղէ)մ, զարմանալի յօրինեալ։
⁴Դարձո́ զաչս քո յինէն, վ(ա)ս(ն) զի դոքա սրարբեցուցին զիս։ վարսք քո իբրեւ զերամակս այծից որք երեւեցան ՛ի գաղաադէ։
⁵Ատամունք քո իբրեւ զերամակս կտրելոց որք ելանեն ՛ի լուալեաց. ամենեքին երկուորիք են, եւ անծնունդ ո́չ գոյ ՛ի ն(ո)ս(ա)։
⁶Իբրեւ զթել կարմիր շրթունք քո, եւ խզօսք քո գեղեցիկք։ իբրեւ կեղեւ նռան այտք քո՝ բա́ց ՛ի լռու(թեն)էդ քումմէ։

⁷Վաթսո́ւն են թագուհիք, եւ ութսո́ւն հարճք. եւ օրիորդք որոց ո́չ գոյ թիւ։
⁸Մի́ է աղաւնի իմ կատարեա́լ իմ. մի է մօր իւրոյ ընտրեա́լ ծնողի իւրոյ։ տեսին զնա դստերք՝ եւ երանեցին նմա. թագուհիքն եւ հարճք գովեցին զնա։ Դստերքն եւ տագուհիք տեսին զհարսնն, եւ երանեցին նմա։
⁹Ո՞վ սա որ երեեւալս է իբրեւ զառաւօտ, գեղեցի́կ իբրեւ զլուսին, ընտի́ր իբրեւ զարեգակն. զարմանալիի յօրինեալ։ Փեսայն ցհարսնն ասէ։
¹⁰՛Ի պարտէզս ընգուզեացն իջի հաւյել յարդիւնս վտակացն. տեսանե́լ թէ ծաղկեա՞լ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ, թէ ծաղկեալ իցեն նռնենիք։ հարսնն ցփեսայն ասէ։

¹¹Ա́նդ տաց զստինս իմ քեզ, ո́չ ծանեաւ անձն իմ. ե́դ զիս իբրեւ զկառսոն ամինադաբայ։ Դստերքն եւ թագուհիքն ցհարսնն ասեն։
¹²Դարձի́ր ոդողոմացիդդ դարձի́ր, դարձի́ր եւ տեսցուք մեք ՛ի քեզ։

¹Զի՞նչ տեսանէք յոդողոմացիդ որ դիմեալ գայ իբրեւ զգունդս բանակաց. ք(ան)զի գեղեցկացան գնացք քո կօշկօք դո́ւստր ամինադաբայ։ Ձեւ բարձինց քոց նմա́ն է ուլանց յեռելոց գործոյց ճարտարի։
²Պո́րտ քո թակոյկ ճախարակեայ անպակաս ՛ի գինւոյ խառնելոյ։ որովայն քո՝ իբրեւ զշեղջ ցորենոյ փակեալ շուշանաւ։
³Երկո́ւ ստինք քո՝ իբրեւ երկուս ուլս երկուորիս այծեման։
⁴պարանոց քո՝ իբրեւ աշտարա́կ փղոսկրեայ։ Աչք քո՝ իբրեւ զծովակն եսեբոնի ՛ի դրունս դստերաց բազմաց։ Ըռնգունք քո՝ իբրեւ զաշտարակն լիբանանու, որ գիտէ հանդէպ դամասկոսի։

⁵Գլուխ քո ՛ի վերայ քո իբրեւ զկարմելոս։ եւ հեւսք գլխոյ քոյ իբրեւ զծիրանի իբրեւ զթագաւոր, տթա́գ ՛ի գլուխ յասպարէսս։
⁶Քանի՞ գեղեցկացար՝ եւ քանի՞ քաղցրացար, սէր ՛ի փափկութե(ան) քում։
⁷Նմանեցաւ մեծու(թ)ի(ւն)Ի քո արմաւենւոյ, եւ ստինք քո ողկուզաց։
⁸Ասացեր՝ թէ ելի́ց յարմաւենին, բո́ւռն հարից զբարձրութե(ան)ց ն(ո)ր(ա)։ Եւ եղիցին ստինք քո իբրեւ զողկոյզս որթոյ. եւ հոտ ըռնգանց քոց իբրեւ զխնձո́ր.
⁹եւ կոկորդ քո իբրեւ զգինի ազնիւ։ Երթեալ զհետ եղբօրորդւոյ իմոյ յուղղու(թ)ի(ւն)ս, բաւականեալ շրթամբք իմովք՝ եւ ատամամբք։
¹⁰Ե́ս եղբօրորդւոյ իմոյ՝ եւ առ ի́ս դարձ ն(ո)ր(ա)։
¹¹Ե́կ եղբօրորդի իմ ելցուք յագարակս, ագցուք ՛ի շէնս եւ ՛ի պարտէզս.

¹²կանխեսցուք յայգիս։ Տեսցուք թէ ծաղկեա՞լ իցէ որթ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նոճ, թէ ծաղկեա՞լ իցէ նռնենի. ա́նդ տաց զստինս իմ քեզ։
¹³Մանրագո́րք ետուն զհոտ իւրեանց. եւ առ դուրս մեր ամենայն մրգաբերք։ Զնոր առ հնով, զոր ետ ինձ մայր իմ, պահեցի́ քեզ եղբօրորդի իմ։

¹Ո́վ տայր քեզ եղբօրորդի իմ գիտել զստինս մօր իմոյ։ Գտեալ արտաքոյ՝ համբուրեցի́ց զքեզ, եւ ո́չ անգոսնեսցես զիս։
¹Գիտացի զի մարմին զբօսացուցանէ զմանկու(թ)ի(ւն) բարձրացուսցէ ՛ի շտեմարանս իւր։ թագաւոր մեր ՛ի գահոյս մեր։ իբրեւ արմաւ ոսկեղէն զըմռսալից լցցին տաշտաք մեր։
²Առեալ ածից զքեզ ՛ի տուն մօր իմոյ՝ եւ ՛ի սենեակ յղացելոյն զիս։ արբուցից քեզ ՛ի գինւո́յ իւղագործաց, յօշարակէ́ նռնենեաց իմոց։
²Դարձցի թագաւորն անդրէն ՛ի մանկութի(ւն)։
³Ձա́խ ն(ո)ր(ա) ը(նդ) գլխով իմով, եւ ա́ջ ն(ո)ր(ա) պատեսցի զինեւ։
³Սիրելին ՛ի սենեա́կս մեր. երգեսցո́ւք զսէրն։ Փեսայն ասէ։

⁴Երդմնեցուցից զձեզ դստերք ե(րուսաղէ)մի ՛ի զօրու(թ)ի(ւն)ս եւ ՛ի հաստատութի(ւն)ս ագարակի, եթէ յառնիցէք զարթուսջի́ք զսէրն մինչեւ կամեսցի։ Դստերքն եւ թագուհիքն ասեն։
⁴Ե́ս իսկ եմ ՛ի սաղմոսարանին. երգեցի́ց ընդ ընկերս իմ։ երգեսցո́ւք եւ ուրա́խ լիցուք։ Հարսնն եւ դստերքն եւ օրիորդքն ասէն։
⁵Ո́վ է սա որ ելեալ գայ սպիտակացեալ. յենո́ւ գայ յեղբօրորդի իւր։ Փեսայն ցհարսն ասէ։ ՛Ի ներքոյ խնձորւոյն զարթուցի զքեզ. ա́նդ երկնեաց զքեզ մայր քո. ա́նդ երկնեաց որ ծնաւն զքեզ։
⁵թագաւոր սիրելի, թէպէտ եւ ծածկեցաք ՛ի տեսլենէ, աչք մեր յսնաւորք։

⁶Դի́ր զիս իբրեւ զկնիք ՛ի սրտի քում, եւ իբրեւ զմատանի յաջոյ ձեռին քոյ։ զի բո́ւռն է իբրեւ զմահ սէր, եւ խիստ իբրեւ զդժոխս նախանձ։ թռիչք ն(ո)ր(ա) իբրեւ զթռիչս բոցո́յ հրոյ։
⁶Տ(է)ր արար զքեզ, հաստատեաց զքեզ, պատրաստեա́ց զքեզ յարգանդէ. գեղեցիկդ ՛ի կանայս. մա́յր քո ծնցի մարմին անտխիղծ։ Առ նոյն՝ յայլմէ տեսչութ(են)է, զի ա́յսպէս ունէր։
⁷Ջուրք բազումք ո́չ կարասցեն զսէր շիջուցանել. եւ գետք ո́չ արգելցեն զնա։ Եթէ տացէ այր զամ(ենայն) զկեանս իւր ընդ սիրոյ, անգդոսնելո́վ անգոսնեսցեն զնա։
⁸Քոյր մեր փոքրիկ եւ ստինք ո́չ գոյ ն(ո)ր(ա). զի՞նչ արասցուք քեռ մերում յաւուր յորում պատմեսցի նմա։

⁹Եթէ պարի́սպ իցէ՝ շինեսցո́ւք ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) մահարձանս արծաթիս։ եթէ դուռն իցէ՝ յօրինեսցուք ՛ի նմա տախտակս եղեւնափայտեայս։ Հարսնն համարձակի եւ ասէ։
¹⁰Ես եմ պարիսպ՝ եւ ստինք իմ իբրեւ զաշտարակս, ե́ս էի յաչս ն(ո)ր(ա) ո(ր)պ(էս) որ գտանիոցէ զխաղաղութի(ւն)։
¹¹Ա́յգի եղեւ սողոմոնի ՛ի բեելմաւոն. ե́տ զայգին իւր ցպահապանս. բերցէ այր իւրաքանչիւր ընդ պտղոյ ն(ո)ր(ա) հազա́րս արծաթոյ։
¹²Այգի իմ ինձ առաջի իմ. հազա́րք սողոմոնի, եւ երկերիւր պահապանաց որ պահեն զպտուղ ն(ո)ր(ա)։ Հարսնն ասէ։
¹³Որ նստիսդ ՛ի պարտէզս ա́յլք անսան քեզ. լսելի́ արա ինձ զբարբառ քո։

¹⁴Փախի́ր եղբօրորդի՝ իմ, եւ նմանեա́ց այծեման. կամ որթուց եղանց ՛ի վերայ լերանց խնկաբերաց։