¹Որդւոյ Դաւթի թագաւորի իսրայէլի յե(րուսաղէ)մ. եկկլեսիաստէս։
²Ունայնու(թ)ի(ւն) ունայնութեանց ասաց ժողովօղն։ Ունայնու(թ)ի(ւն) ունայնութեանց ամ(ենայն) ինչ ընդունայն է։
³Զի՞նչ աւելի է մարդոյ յամ(ենայն) վաստակս իւր զոր տաժանի ընդ արեգակամբ։
⁴Ազգ երթայ եւ ազգ գայ՝ եւ երկիրս յաւիտեան կայ։
⁵Ծագէ́ արեգակն՝ եւ մտանէ արեգակն եւ ՛ի տեղի իւր ձգի։
⁶՛Ի ծագել իւրում ելանէ ընդ հարաւ, եւ պատի ընդ հիւսւսիւ, պատելով պատի։ գնայ հողմ, եւ ՛ի շրջանս իւր դառնայ հողմ։
⁷Ամենայն ուխք ՛ի ծով գնան, եւ ծով ո́չ լնու։ ՛ի տեղի յոր ուխք գնան՝ անդ նոքին դառնան ՛ի գնալ։

⁸Ամ(ենայն) բան ջանիւ, եւ ո́չ կարասցէ այր խօսել։ ո́չ յագեսցի ակն տեսանելով, եւ ո́չ լցցի ունկն լսելով։
⁹Զի՞նչ է որ եղեւն, նոյն ինքն որ լինելոցն է. եւ զի՞նչ է որ արարաւն՝ նոյն ինքն որ առնելոցն է։
¹⁰Եւ ո́չ է ամ(ենայն) առժամայն ընդ արեգակամբ. զի զոր խօսիցի ոք՝ եւ ասիցէ՝ ահաւասիկ այս նոր է, վաղ իսկ եղեալ է ՛ի յաւիտենից եղելոցն նա́խ քան զմեզ։
¹¹Ո́չ գոյ յիշատակ առաջնոցն. նա եւ ո́չ վերջնոցն որ լինելոց են. ո́չ գոյ յիշատակ ն(ո)ց(ա) ընդ լինելոցսն ՛ի վախճանի։
¹²Ե́ս եկլէսիաստէս եղէ թագաւոր ՛ի վ(ե)ր(այ) ի(սրաե)լի յե(րուսաղէ)մ.

¹³եւ ետու զսիրտ իմ խնդրել եւ խորհել իմաստու(թեամ)բ վ(ա)ս(ն) ամ(ենայն)ի որ եղեալ են ընդ արեգակամբ։ Զի զբաղումն չա́ր ետ ա(ստուա)ծ որդւոց մարդկան զբաղել ընդ արեգակամբ։
¹⁴Տեսի ես զամ(ենայն) արարեալս որ արարեալ են ՛ի ներքոյ արեգական. եւ ահա ամ(ենայն) ինչ ընդունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
¹⁵Թիւրեալն՝ ո́չ կարասցէ զարդարել, եւ պակասեալն՝ ո́չ կարասցէ ՛ի թիւ անկանել։
¹⁶Խօսեցայ ՛ի սրտի իմում թէ առաւե́լ ես մեծացայ քան զամենեսեան որ էին յառաջ քան զիս յե(րուսաղէ)մ։ Եւ ետու զսիրտ իմ գիտել զիմաստու(թ)ի(ւն) եւ զգիտութի(ւն). եւ յաւելի յիմաստութի(ւն) քան զամենեսեան, որ յառաջ եղեն քան զիս յե(րուսաղէ)մ։

¹⁷Եւ սիրտ իմ ետես բազում իմաստու(թ)ի(ւն)՝ եւ գիտութի(ւն). զառակս եւ զիմաստութի(ւն) գիտացի ես. զի սակայն եւ այս յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ է։
¹⁸Զի բազմու(թ)ի(ւն) իմաստութե(ան) բազմու(թ)ի(ւն) գիտու(թ)ե(ան). եւ որ յոլովեաց ՛ի գիտու(թ)ի(ւն) յաւելցէ ՛ի ցաւս.

¹Ասացի ես ՛ի սրտի իմում. ե́կ եւ փորձեցից զքեզ յուրախութե(ան). եւ տեսից ՛ի բարութե(ան)։ եւ ահա եւ այս ինքն ունայնութի(ւն) է։
²Ծաղուն ասացի զբօսանս. եւ ուրախութե(ան)ն զի՞ գործես զայդ։
³Եւ խորհեցայ թէ սիրտ իմ ձգեսցէ իբրեւ զգինի զմարմին իմ։ եւ սիրտ իմ առաջնորդեաց իմաստութ(եամ)բ. եւ զօրանալ յուրախու(թ)ե(ան) մինչեւ տեսից ո՞ր իցէ բարին որդւոց մարդկան զոր արասցեն ՛ի ներքոյ արեգական, ՛ի թիւ աւուրց կենաց իւրեանց։
⁴Յաճախեցի ինձ արարս, շինեցի ինձ ապարանս, տնկեցի ինձ այգիս։
⁵Արարի ինձ պարտէզս եւ դրախտս, եւ տնկեցի ՛ի նոսա փայտս ամենաբերս։
⁶Արարի́ ինձ աւազանս ջուրց արբուցանել ՛ի նոցանէ զանտառախիտս մայրեաց։

⁷Ստացայ ծառայս եւ աղախնայս՝ եւ ընդոծինք եղեն ինձ։ եւ ստացուածք անդւոց եւ հօտից բազում եղեն ինձ քան զամենեցուն որ յառաջ եղեալ էին քան զիս յե(րուսաղէ)մ։
⁸Ժողովեցի ինձ արծաթ եւ ոսկի. եւ ստացուածս բազումս զթագաւորաց եւ զգաւառաց։ Արարի ինձ գուսանս եւ երգեցիկս՝ արս եւ կանայս, եւ զփափկութի(ւն)ս որդւոց մարդկան։ արարի ինձ տակառապետս՝ արս եւ կանայս։
⁹եւ մեծացա́յ առաւել քան զամենեսին որ յառաջ էին քան զիս յե(րուսաղէ)մ, նաեւ իմասաութի(ւն) յաւելաւ ինձ։

¹⁰Եւ զամենայն զոր ինչ խնդրեցին աչք իմ, ո́չ զրկեցի ՛ի նոցանէն, եւ ո́չ արգելի զսիրտ իմ յամենայն ուրախութ(են)է։ Զի սիրտ իմ ուրախ եղեւ յամ(ենայն) վաստակս իմ. եւ այս եղեւ բաժին իմ յա(մենայ)ն վաստակոց իմոց։
¹¹Եւ հայեցա́յ ես յամ(ենայն) արարս իմ զոր արարին ձեռք իմ, եւ ՛ի վաստակս զոր վաստակեցայ առնել, եւ ահա ամ(ենայն) ընդունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ. եւ ո́չինչ է առաւելու(թ)ի(ւն) ՛ի ներքոյ արեգական։
¹²Եւ հայեցայ ես տեսանե́լ զիմաստու(թ)ի(ւն), եւ զբօսանս, եւ զանզգամութի(ւն), եթէ ո՞վ է մարդ որ երթիցէ զհետ խորհրդոյն զոր ինչ արար։
¹³Եւ տեսի ես եթէ է առաւելութի(ւն) իմաստու(թ)ե(ան) քան անմտութե(ան). ո(ր)պ(էս) է առաւելու(թ)ի(ւն) լուսոյ քան զխաւարի։

¹⁴Իմաստնոյն աչք իւր ՛ի գլուխ իւրում, եւ որ անմիտն է՝ ընդ խաւար գնայ։ Եւ գիտացի ես թէ պատահար մի́ պատահելոց է ամենեցուն ն(ո)ց(ա)։
¹⁵Եւ ասացի ես ՛ի սրտի իմում. թէ ո(ր)պ(էս) պատահարն անզգամին՝ եւ ինձ պատահեսցէ նոյն, եւ ընդէ՞ր իմաստնացայ։ Եւ զաւելորդս խօսեցայ ՛ի սրտի իմում. զի եւ ա́յս իսկ ունայնու(թ)ի(ւն) է։ զի անզգամն ՛ի յաւելորդաց անտի խօսի։
¹⁶վ(ա)ս(ն) զի ո́չ գոյ յիշատակ իմաստնոյն ընդ անզգամի յաւիտեան. զի արդարեւ իսկ յաւուրցն որ գալոց են ամ(ենայն) ինչ մոռացօնք են։ եւ զիա՞րդ մեռանիցի իմաստունն ընդ անմտին։

¹⁷Եւ ատեցի ես զկեանս իմ. զի չար էր ինձ արարածն, որ արարեալն էր ՛ի ներքոյ արեգական. զի ամ(ենայն) ինչ ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յոժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ.
¹⁸Եւ ատեցի ես զամ(ենայն) վաստակս իմ զոր ջանացայ ը(ստ) արեգակամբ, զի թողում ես զնա մարդոյ՝ որ լինելոց է յետ իմ։
¹⁹Եւ ո՞վ գիտէ՝ իմաստուն լինիցի թէ անմիտ. եւ կամ իշխելո՞ց իցէ ամ(ենայն) վաստակոցն իմոց զոր եսն վաստակեցի, եւ յորս իմաստնացայ ընդ արեգակամբ։ սակայն եւ այս ունայնու(թ)ի(ւն) է։
²⁰Եւ դարձայ ես հրաժարեալ սրտիւ իմով, յամ(ենայն) վաստակոց իմոց զոր վաստակեցի ընդ արեգակամբ։

²¹Զի է́ մարդ՝ զի վաստակ ն(ո)ր(ա) իմաստութ(եամ)բ եւ գիտութ(եամ)բ եւ արու(թեամ)բ. եւ մարդ՝ որ ո́չինչ վաստակեաց ՛ի նոյն՝ տացի՞ նմա մասն ն(ո)ր(ա)։ սակայն եւ այս ընդունայնու(թ)ի(ւն) է եւ չարութի(ւն) մեծ։
²²Զի՞ լինի մարդոյն յամ(ենայն) վաստակս իւր, եւ ՛ի յօժարու(թ)ե(ան) սրտի իւրոյ՝ յորում ինքն ջանայ ՛ի ներքոյ արեգական։
²³Զի ամ(ենայն) աւուրք ն(ո)ր(ա) ցաւոց, եւ տրտմու(թ)ե(ան) զբօսանք իւր, եւ գիշերի ո́չ ննջէ սիրտ ն(ո)ր(ա)։ սակայն եւ այս ընդունայնութի(ւն) է։
²⁴Եւ ո́չ գոյ բարի ինչ մարդոյ, բայց զոր ուտեն՝ եւ ըմպէն. եւ եցոյց անձին իւրում բարիս ՛ի վաստակս իւր։ Սակայն եւ զայն տեսի́ զի ՛ի ձեռանէ ա(ստուծո)յ է.

²⁵քանզի ո՞վ իցէ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ առանց ն(ո)ր(ա)։
²⁶Զի մարդոյ բարւոյ՝ ետ զիմաստութի(ւն) եւ զգիտութի(ւն)՝ եւ զուրախութի(ւն)։ եւ մեղանչականին ետ զբազում եւ, յաճախել եւ ժողովել, եւ տալ բարւոյն առաջի երեսաց ա(ստուծո)յ։ Սակայն եւ այն ունայնու(թ)ի(ւն) է՝ եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ։

¹Ամենեցուն ժամանակ է՝ եւ ժամ ամ(ենայն) իրաց ՛ի ներքոյ երկնից։
²Ժամանակ ծնանելոյ, եւ ժամանակ մեռանելոյ։ Ժամանակ տնկելոյ, եւ ժամանակ խլելոյ զանկեալն։
³Ժամանակ սպանանելոյ, եւ ժամանակ բժշկելոյ։ Ժամանակ քակելոյ, եւ ժամանակ շինելոյ։
⁴Ժամանակ լալոյ, եւ ժամանակ ծիծաղելոյ։ Ժամանակ կոծելոյ, եւ ժամանակ կաքաւելոյ։
⁵Ժամանակ ցրելոյ քարինս, եւ ժամանակ ժողովելոյ քարինս։ Ժամանակ գիրկս արկանելոյ, եւ ժամանակ հեռանալոյ ՛ի զիրկս արկանելոյ։
⁶Ժամանակ խնդրելոյ, եւ ժամանակ կորուոանելոյ։ Ժամանակ պահելոյ, եւ ժամանակ արտաքս հանելոյ։

⁷Ժամանակ պատառելոյ, եւ ժամանակ կարկատելոյ։ Ժամանակ լռելոյ, եւ ժամանակա́խօսելոյ։
⁸Ժամանակ սիրելոյ, եւ ժամանակ ատելոյ։ Ժամանակ պատերազմի, եւ ժամանակ խաղաղու(թ)ե(ան)։
⁹Արդ՝ զի՞նչ առաւելու(թ)ի(ւն) է այնմ որ առն է որով ինքն ջանայ։
¹⁰Տեսի ես զա(մենայ)ն զբաղումն զոր ետ ա(ստուա)ծ որդւոց մարդկան զբաղնուլ ՛ի նմա։
¹¹Ամենայն ինչ զոր գործեաց բարի է ՛ի ժամանակի իւրում։ նա՝ եւ զամ(ենայն) յաւիտեանս ետ ՛ի սիրտս ն(ո)ց(ա). զի մի́ գտցէ մարդ զարարածն զոր արար ա(ստուա)ծ իսկզբանէ մինչ ցկատարած։
¹²Գիտացի՝ թէ ո́չ գոյ բարի ՛ի ն(ո)ս(ա)՝ եթէ ո́չ ուրախ լինել՝ եւ գործել բարիս ՛ի կեանս իւրում.

¹³քանզի ամ(ենայն) մարդ՝ որ ուտիցէ եւ ըմպիցէ, եւ տեսանիցէ բարի յամ(ենայն) վաստակս իւր, այն պարգեւ ա(ստուծո)յ է։
¹⁴Գիտացի՝ թէ զամ(ենայն) զոր արար ա(ստուա)ծ՝ այն կայ յաւիտեան. ՛ի ն(ո)ս(ա) ոչինչ յաւելուլ, եւ ՛ի ն(ո)ց(ա)նէ ոչինչ գոյ պակասեցուցանել։ եւ արար ա(ստուա)ծ, զի երկիցեն յերեսաց ն(ո)ր(ա)։
¹⁵Որ ինչ եղեւն այն ահա կայ, եւ որ ինչ լինելոցն էր՝ ահա եղեւ. եւ ա(ստուա)ծ խնդրեսցէ զհալածեալն։
¹⁶Դարձեալ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական տեղի դատաստանի՝ եւ անդ ամպարիշտ. եւ տեղի արդարոյ՝ եւ անդ բարեպաշտ։

¹⁷Եւ ասացի ես ՛ի սրտի իմում, թէ զարդարն եւ զամպարիշտն դատի́ ա(ստուա)ծ. զի ժամանակ է ամ(ենայն) իրաց, եւ ՛ի վ(ե)ր(այ) ամ(ենայն) արարածոց ժամ եւ ժամանակ։
¹⁸Ա́նդ ասացի ես ՛ի սրտի իմում վ(ա)ս(ն) խօսից որդւոց մարդկան՝ եթէ դատի զն(ո)ս(ա) ա(ստուա)ծ. եւ զի ցուցցէ եթէ նոքա անասունք են.
¹⁹Սակայն եւ ՛ի մէջ ն(ո)ց(ա) պատահար է որդւոց մարդկան։ եւ պատահար է անասնոց, եւ պատահար յամենեսին ՛ի ն(ո)ս(ա)։ Ո(ր)պ(էս) մահ սորա՝ նոյնպէս եւ մահ ն(ո)ր(ա)։ եւ շունչ է յամենեսին։ եւ զի՞նչ առաւելութի(ւն) եղեւ մարդոյ քան զանասնոյ, եւ ոչինչ. զի ամ(ենայն) ինչ ընդունայն է։
²⁰Ամենայն ՛ի մի տեղի երթայ. ամ(ենայն) եղեւ ՛ի հողոյ, եւ ամ(ենայն) դառնայ ՛ի հող։

²¹Եւ ո՞վ գիտէ զոգի որդւոց մարդկան՝ թէ ելանէ ՛ի վեր, եւ զշունչ անասնոց՝ թէ իջանէ ՛ի խոնարհ յերկիր։
²²Եւ տեսի զի ո́չ գոյ բարի։ բայց թէ ուրախ լիցի մարդ յարարածս իւր. զի այն է բաժին ն(ո)ր(ա)։ զի ո՞վ ածիցէ զնա տեսանել զայն ինչ որ յետ ն(ո)ր(ա) լինիցի.

¹Դարձայ եւ տեսի ես զամ(ենայն) զրպարտութիւնս որ լինին ընդ արեգակամբ, եւ ահա արտասուք զրպարտելոցն. եւ ո́չոք էր որ մխիթարէր զնոսա. եւ ՛ի ձեռս զպարտչաց նոցա բռնու(թ)ի(ւն)ք։
²Եւ գովեցի́ ես զամ(ենայն) մեռեալսն որ յառաջագոյն մեռան.քան զկենդանիսն՝ որ ցայժմ կենդանի իցեն։
³Եւ քան զնոսա երկոսին լաւ այն է որ չե́ւեւս իցէ լեալ. որ ո́չ ետես զամ(ենայն) արարածն չար որ արարաւ ՛ի ներքոյ արեգական։
⁴Եւ տեսի ես զամ(ենայն) վաստակս, եւ զամ(ենայն) չարութի(ւն) արարածոցն. զի նախանձ առն ՛ի մերձաւորէ իւրմէ։ սակայն եւ այն ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
⁵Անզգամն բուռն եհար զբազկաց իւրոց, եւ եկեր զմարմին իւր։

⁶Լաւ է բուռն մի́ հանգստեամբ, քան զլիու(թ)ի(ւն) երկուց բռանց՝ ջանալով եւ յօժարութեամբ ոգւոյ.
⁷Դարձայ ես եւ տեսի ընդունայնութի(ւն) ՛ի ներքոյ արեգական։
⁸Զի մի է, եւ ո́չ կրկին. եւ որդի եւ եղբայր ո́չ գոյ ն(ո)ր(ա). եւ ո́չ է վախճան ամ(ենայն) վաստակոյ ն(ո)ր(ա). եւ սակայն ակն ն(ո)ր(ա) ո́չ յագի մեծութ(եամ)բ։ Եւ արդ՝ ո՞ւմ ջանամ ես, եւ զլանամ զանձն իմ ՛ի բարութ(են)է։ զի եւ այն ընդունայնութի(ւն) է՝ եւ զբաղումն չար։
⁹Լաւ են երկու քան զմի, որոց գոն վարձք բարի ՛ի վաստակս ն(ո)ց(ա)։
¹⁰Զի եթէ գլորիցի մին՝ կանգնեսցէ զնա ընկեր իւր. եւ վայ միումն յորժամ գլորիցի, եւ ո́չ գուցէ մեւս՝ որ յարուցանիցէ զնա։

¹¹Զի եթէ ննջիցեն երկու՝ ջեռուցանեն զմիմեանս. եւ մին՝ զիա՞րդ ջեռնուցու։
¹²Եւ եթէ բռնացի մին՝ երկուքն կայցեն ընդդէմ ն(ո)ր(ա)։ եւ առասան երեքկին՝ ո́չ վաղվաղակի խզեսցի։
¹³Լաւ է մանուկ աղքատ եւ իմաստուն՝ քան զթագաւոր ծեր եւ անմիտ։ որ ո́չ իմացաւ հայել եւս
¹⁴եթէ ՛ի տանէ կապանաց ելանիցէ թագաւորել։ նա եւ ՛ի թագաւորու(թ)ե(ան) իւրում եղեւ աղքատ։
¹⁵Տեսի ես զամ(ենայն) կենդանիս որ գնան ՛ի ներքոյ արեգական, հանդերձ երիտասարդաւն երկրորդաւ որ յարիցէ փոխանակ ն(ո)ր(ա)։

¹⁶Ո́չ գոյ կատարումն ամ(ենայն) ժողովրդեանն, ամենեցուն որք եղեն յառաջ քան զն(ո)ս(ա)։ Նա եւ յետ ինքն ո́չ լինին ուրախ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա). զի եւ այն ինքն ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժարու(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
¹⁷Զգուշացիր ոտին քում որով երթայցես ՛ի տուն ա(ստուծո)յ։ եւ մերձ լեր ՛ի լսել.
¹⁸Քանզի պատուական է քան զտուրս անզգամաց՝ զոհ քո. զի ո́չ եթէ գիտակ ինչ են առնելոյ բարիս։

¹Մի́ փութար բերանով քով, եւ մի́ վաղվաղեսցէ սիրտ քո հանել բանս առաջի ա(ստուծո)յ. զի ա(ստուա)ծ յերկինս է՝ եւ դու յերկրի. վասն այնորիկ եղիցին բանք քո սակաւք։
²Զի հասանէ երազ ՛ի բազմութի(ւն) փորձութե(ան). եւ ձայն անզգամին ՛ի բազմութե(ան) բանից։
³Եւ ո(ր)պ(էս) ինչ եւ ուխտիցես դու ա(ստուծո)յ, մի́ յամիցես հատուցանել զնա. զի ո́չ են կամք ՛ի ձեռս անզգամաց։ Դու որչափ ուխտիցես՝ հատո.
⁴զի լաւ է քեզ չուխտել, քան ուխտել եւ ո́չ հատուցանել։
⁵Մի́ տար զբերան քո առ ՛ի յանցուցանելոյ զմարմին քո։ եւ մի́ ասեր առաջի ա(ստուծո)յ թէ անգիտութի(ւն) է. զի մի́ բարկասցի ա(ստուա)ծ ՛ի բարբառ քո, եւ ապականեսցէ զգործս ձեռաց քոց։

⁶Զի ՛ի բազմութե(ան) երազոց՝ եւ ընդունայնութե(ան)ց եւ բանից բազմաց. սակայն դու երկիր յա(ստուծո)յ։
⁷Եթէ զզրպարտու(թ)ի(ւն) տնանկի եւ զյափշտակու(թ)ի(ւն) իրաւանց եւ արդարութե(ան) տեսանիցես յերկրի, մի́ զարմանայցես ՛ի վ(ե)ր(այ) իրացն. զի բարձր ՛ի վ(ե)ր(այ) բարձու պահէ, եւ բարձունք ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ց(ա), եւ յաճախութի(ւն) հողոյ։
⁸՛ի վ(ե)ր(այ) յամ(ենայն)ի է թագաւոր ՛ի վ(ե)ր(այ) անդոյն գործելոյ։ Եւ լիջիր դու հաւատարիմյա(մենայ)նէ ՛ի ծանր յափշտակելոյ անտի։
⁹Որ սիրէ զարծաթ՝ ո́չ յագեսցի արծաթով. եւ որ սիրեաց ՛ի բազմութե(ան) իւրում զարդիւնս.քանզի եւ այն ունայնութի(ւն) է։

¹⁰՛Ի բազմու(թ)ե(ան) արդարութե(ան) յագեցան որք ուտէին զնա. եւ զի՞նչ արւութի(ւն) է նմա առ ՛ի նմանէ, զի սկիզբն տեսանելոյ՝ աչք իւր են։
¹¹Քաղցր քուն է ծառայի՝ եթէ սակաւ եւ եթէ շատ կերիցէ. եւ որում յագին մեծանալով չէ նմա համարձակ ՛ի քուն մտանել։
¹²է խրատ մի́ զոր տեսի ՛ի ներքոյ արեգական. մեծութի(ւն) պահեալ ումեք առ ՛ի նմանէ չարոյ իւրում։
¹³եւ կորիցէ մեծութի(ւն) ն(ո)ր(ա)՝ եւ նա ՛ի բազման չարի է։ ծնաւ որդի́ եւ ո́չ գոյ ՛ի ձեռին ն(ո)ր(ա) եւ ոչինչ։
¹⁴Որպես ել յորովայն է մօր իւրոյ մերկ, դառնայ երթալ՝ ո(ր)պ(էս) եւ եկեալն էր՝ եւ ոչինչ առցէ ՛ի վաստակոյ իւրմէ, եթէ երթիցէ ՛ի ձեռին իւրում։

¹⁵Նա եւ այն իսկ ախտ չար է, զի ո(ր)պ(էս) եկն՝ նոյնպէս եւ երթիցէ. եւ զի՞չ օգուտ իցէ նմա վաստակոց անտի զոր ջանայ նա հողմոյ։
¹⁶Զի ամ(ենայն) աւուրք ն(ո)ր(ա) խաւար եւ սուգ. եւ ՛ի բազում սրտմաու(թ)ե(ան) եւ ՛ի հիւանդու(թ)ե(ան) եւ ՛ի բարկու(թ)ե(ան)։
¹⁷Արդ աւասիկ զոր տեսի ես՝ բարի է ուտելն եւ ըմպել, եւ տեսանել զքարութի(ւն) յամ(ենայն) վաստակս իւր զոր ջանայցէ ընդ արեգակամբ ՛ի թիւ աւուրց կենաց իւրոց զոր ետ նմա ա(ստուա)ծ. զի այն է բաժին նորա։
¹⁸Քանզի ամ(ենայն) մարդ՝ որում ետ նմա աստուած մեծութի(ւն) եւ ինչս, եւ իշխան արար զնա ուտել ՛ի նոցանէ. եւ առնուլ զբաժին իւր, եւ ուրախ լինել ՛ի վաստակս իւր. այն պարգեւ աստուծոյ է։

¹⁹Զի ո́չ բազում աւուրս յիշեսցէ զկենաց իւրոց. զի աստուած զբօսացուցանէ զնա յուրախութի(ւն) սրտի իւրոյ։

¹՛Ի չարութի(ւն) զոր տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, եւ բազում է յոյժ ՛ի վ(ե)ր(այ) մարդոյ։
²Այր մի որում տացէ աստուած մեծութի(ւն)ս եւ ինչ եւ փառս, եւ ոչինչ պակաս իցէ անձին իւրում յամ(ենայն)է որումցանկանայցէ. եւ ո́չ առնիցէ զնա աստուած իշխան ուտել ՛ի նմանէ. զի այր օտար կերիցէ զնա։ եւ այն ընդունայնութի(ւն) է եւ ախտ չար։
³եթէ ծնցի այր հարիւր, եւ ամս բազումս կեցցէ, եւ եւս բազում եղիցին աւուրք ամաց ն(ո)ր(ա). եւ անձն ն(ո)ր(ա) ո́չ յագեսցի ՛ի բարեաց անտի, եւ գերեզման եւս ո́չ գտցի նմա. ես ասացի թէ լաւ է քան զնա վիժածն։
⁴զի ունայնութեամբ եկն՝ եւ խաւարաւ գնաց, եւ ՛ի խաւարի անուն նորա ծածկեսցի։

⁵քանզի զարեւ ո́չ ետես՝ եւ ո́չ գիտաց, զի՞նչ է հանգիստ սորա քան զնորա։
⁶Եւ եթէ եկաց նա զհազար ամաց ելս, եւ զբարութի(ւն) ինչ ո́չ ետես՝ միթէ ո՞չ երթայցէ ամենայն ՛ի մի տեղի։
⁷Ամենայն ջան մարդոյ ՛ի բերան իւր, եւ սակայն անձն ն(ո)ր(ա) ո́չ յագեսցի։
⁸Զի՞նչ առաւելութիւն է իմաստնոյն քան զանմտին, զի տնանկն գիտէ երթալ առաջի կենաց իւրոց.
⁹Լաւ է տեսիլ աչաց քան զգնացեալն ոգւով սակայն եւ այն, ունայնու(թ)ի(ւն) է եւ յօժար(թ)ի(ւն) ոգւոյ։
¹⁰Որինչ եղեւն՝ ահա անուն կոչեցեալ է նմա եւ յայտնի եղեւ որպիսի ինչ է մարդ եւ ո́չ կարէ դատել ընդ հզօրին քան զնա։
¹¹Զի են բազում բանք որ յաճախեն զընդունայնութի(ւն)։

¹Զինչ առաւելու(թ)ի(ւն) է մարդոյ։ Զի ո՞ գիտէ զինչ բարի է մարդոյ ՛ի կեանս իւրում ՛ի թիւ աւուրց կենաց ընդունայնութեան ն(ո)ր(ա). եւ արար զայն ՛ի ստուեր։ Զի ո՞վ է որ պատմեսցէ մարդոյն զինչ լինելոց է զկնի նորա ընդ արեգակամբ։
²Բարի է անուն բարի՝ քան զողորմու(թ)ի(ւն) բարի, եւ օր մահուան իւրոյ՝ քան զօր ծննդեան իւրոյ։
³Բարի է երթալ ՛ի տուն սգոյ՝ քան երթալ ՛ի տուն արբեցութեան, զի այն ինքն է կատարած ամենայն մարդոյ. եւ որ կենդանի է՝ տացէ բարու(թ)ի(ւն) սիրտ իւր։
⁴Լաւ է սրտմտու(թ)ի(ւն) քան զծաղր. զի չարութեամբ երեսաց զուարթասցի սիրտ։
⁵Սիրտ իմաստնոյ ՛ի տան սգոյ, եւ սիրտ անմտի ՛ի տան ուրախութեան։

⁶Լաւ է լսել զպատուհաս իմաստնոյ, քան լսել մարդոյ զերգս անմտաց։
⁷Զի ո(ր)պ(էս) ձայն փշոց (թ)ի(ւն) ներքոյ կատսայի այնպէս ծաղր. անմտաց. սակայն եւ այն ընդունայնու(թ)ի(ւն) է։
⁸Զրպարտու(թ)ի(ւն) ծփեցուցանէ զիմաստունս. եւ կորուսանէ զսիրտ ազնուու(թ)ե(ան) ն(ո)ր(ա)։
⁹Բարի է կատարած բանից՝ քան զսկիզբն իւրեանց։ բարի է երկայնամիտ՝ քան զհպարտացեալն ոգւով։
¹⁰Մի փութայր յոգի քո բարկանալ, զի բարկութի(ւն) ՛ի ծոց անզգամաց հանգիցէ։
¹¹Մի ասիցես զինչ գործեցաւ. զի աւուրքն առաջինք լաւ են քան զաւուրսս զայս. զի ո́չ իմաստութեամբ հարցեր վ(ա)ս(ն) այդորիկ։

¹²Բարի է իմաստութիւն ընդ ժառանգութեան, եւ յաւելուած որոց տեսանեն զարեգակն.
¹³զի բնդ հովանեաւ ն(ո)ր(ա) իմաստու(թ)ի(ւն) է իբրեւ զհովանի արծաթոյ։ Եւ առաւելու(թ)ի(ւն) գիտութեան իմաստու(թ)ե(ա)ն կենդանացուսցէ զայն որ առ (թ)ի(ւն) նմանէ։
¹⁴Տե́ս զգործս աստուծոյ զի ո՞վ է այն որ կարօղ լինիցի զարդարեալ՝ զոր աստուածն խանգարիցէ։
¹⁵Յաւուր բարու(թ)ե(ան) կեցջիր ՛ի բարիս. եւ տե́ս յաւուր չարութեան։ Տե́ս սակայն նմին միաբան։ Զայն արար աստուած վ(ա)ս(ն) խօսեցի́ զի մի գտցէ զմարդ զկնի իւր եւ մի ինչ։

¹⁶Զամ(ենայն) ինչ տեսի յաւուրս ունայնու(թ)ե(ան) իմոյ։ է́ արդար կորուսեալ յարդարու(թ)ե(ան) իւրում, եւ է́ ամպարիշտ որ կայ չարութ(եամ)բ իւրով։
¹⁷Մի́ կարի արդար լինիր, եւ մի́ ճարտարեր առաւել զի մի թիւրեսցիս։
¹⁸Մի́ ամպարշտեր կարի, եւ մի́ լինիր խիստ՝ զի մի́ տարաժամ մեռցիս։
¹⁹Բարի է թէ ՛ի կողմն այսոսիկ լինիցիս. սակայն եւ այսմիկ մի́ պղծեր զձեռն քո. զի որ երկնչի յա(ստուծո)յ՝ անցցէ ընդ ամ(ենայն).
²⁰Իմաստու(թ)ի(ւն) օգնեսցէ իմաստնոյն քան զտասն իշխան որ իցեն ՛ի քաղաքի։
²¹Զի մարդ ո́չ գոյ ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի՝ որ գործէ զբարիս, եւ ո́չ մեղանչիցէ։

²²Սակայն յամ(ենայն) բանս զոր խօսիցին ամպարիշտք մի́ դներ ՛ի սրտի քում։ Զի մի լուիցես դու անէծս ՛ի ծառայէ քումմէ՝ որ զքեզ անիծանիցէ։
²³Զի բազումս անգամ չարահաւեսցի ընդ քեզ, եւ ՛ի նուագս բազումս չարչարեսցէ զսիրտ քո. սակայն եւ դու մի անիծաներ այլոց.
²⁴Զայս ա(մենայ)ն փորձեցի ես իմաստութ(եամ)բ, եւ ասացի́ բա́ իմաստնացայ. եւ նա հեռացաւ յինէն,
²⁵հեռագոյն քան որպէս էրն. եւ զխորու(թ)ի(ւն) խորոց ո՞վ կարասցէ գիտել։
²⁶Շուրջ եկի ես եւ սիրտ իմ, ճանաչել՝ նա եւ խորհել եւ խնդրել զիմաստու(թ)ի(ւն) եւ զհանճար. գիտել զամպարշտի զուրախութի(ւն) եւ զլլկանս եւ զծփանս։

²⁷Եւ գտի ես զնա. եւ ասեմ թէ դառն է քան զմահ կնաւն հանդերձ. որ է որս եւ թակարդ սրտի ն(ո)ր(ա), եւ կապանք ՛ի ձեռս ն(ո)ր(ա)։ Բարին առաջի երեսաց ա(ստուծո)յ զերծցի ՛ի նմանէ, եւ որ մեղաւորն է ըմբռնեսցի ՛ի նմա։
²⁸Ահա զայս ա(մենայ)ն գտի ասէ էկլեսիաստէս. մի́ միոջ գտանել խորհուրդս,
²⁹զոր խնդրեաց անձն իմ, եւ ո́չ գտի. այր մի ՛ի հազարաց գտի։ բայց կին՝ ամենեւին ո́չ։
³⁰Ահա արդ զայ՞ս գտի. զոր արար ա(ստուա)ծ զմարդն ուղիղ, եւ նոքա խնդրեցին զխորհուրդս չարութե(ան)։ ո՞վ գիտէ զիմաստունս՝ եւ ով գիտէ զմեկնու(թ)ի(ւն) բանից։

¹Իմաստութի(ւն) առն լուսաւոր առնէ զերեսս իւր. եւ որ ժպիրհն է երեսօք իւրովք ատելի լիցի։
²Բերանոյ թագաւորի զգո́յշ լեր, եւ ՛ի բան երդման ա(ստուծո)յ մի́ վաղվաղիցես։
³Յերեսաց ն(ո)ր(ա) գնասցես, եւ մի́ կացցես ՛ի բանի չարի. զի զամ(ենայն) զորինչ կամիցի՝ արասցէ.
⁴Իբրեւ զթագաւոր իշխանու(թեամ)բ խօսի. եւ ո՞վ կարէ ասել ցնա՝ թէ զինչ գործեցեր։
⁵Որ պահէ զպատուիրան՝ ոչ գիտասցէ զբան չարու(թ)ե(ան). եւ ժամանակ իրաւանց ճանաչէ սիրտ իմաստնոց։
⁶Զի ամ(ենայն) իրաց ժամանակ է եւ իրաւունք. զի գիտու(թ)ի(ւն) մարդոյն բազում է ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա)
⁷Քանզի ոչ գիտէ զինչ լինելոց է. զի ո(ր)պ(էս) ինչ լինելոց իցէ ո́վ պատմեսցէ նմա։

⁸Ո́չ է մարդ իշխան ոգւոյ՝ արգելուլ զոգի, եւ ո́չ գոյ իշխանութի(ւն) ն(ո)ր(ա) յաւուր մահուան. եւ ո́չ գոյ հրեշտակու(թ)ի(ւն) յաւուր պատերազմի. եւ ո́չ ապրեցուցանէ ամպարշտու(թ)ի(ւն) զմերձաւորս իւր։
⁹Զամենայն զայս տեսի, եւ ետու զսիրտ իմյամենայն արարածս որ արարեալ են ՛ի ներքոյ արեգական. որում միանգամ իշխան եղեւ մարդն ՛ի վ(ե)ր(այ) մարդոյ չարչարել զնա։
¹⁰Եւ ապա տեսի ես ամպարիշտս մուծեալս ՛ի գերեզմանս. եւ ՛ի սրբոց անտի գնացին, եւ սուգ առին ՛ի քաղաքին. զի այսպէս արարին. սակայն եւ այն ընդունու(թ)ի(ւն) է։
¹¹Զի ո́չ գոյ ընդդէմ դառնալ յայնցանէ որ վաղվաղակի գործեն զչար. վասն այնորիկ համարձակեցան սիրտք որդւոց մարդկան յանձինս իւրեանց գործել զչար։

¹²Որ մեղաւն արար զչարիս, յայսմհետէ եւ ՛ի վաղնջուց։ քանզի գիտեմ եւ ես զինչ է բարին երկիւղածաց աստուծոյ, զի երկնչիցին նոքա յերեսաց ն(ո)ր(ա)։
¹³Եւ բարի ինչ ո́չ եղիցի ամպարշտի. ո́չ յերկարեսցէ աւուրս ընդ հովանեաւ որ. ո́չ իցէ երկիւղած յաստուծոյ։
¹⁴Գոյ ընդունայնութի(ւն) որ եղեալէ ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի։ զի են արդարք՝ որ որոց ժամանեն առ ն(ո)ս(ա) գործք ամպարշտաց. եւ են ամպարիշտք զի հասանեն ն(ո)ց(ա) իբրեւ զգործս արդարոց։ եւ ասացի ես թէ սակայն եւ այն ընդունայնութի(ւն) է։
¹⁵Եւ գովեցի ես զուրախու(թ)ի(ւն) զի ո́չ է բարի մարդկան ՛ի ներքոյ արեգական, բաց յուտելոյ եւ յըմպելոյ եւ յուրախ լինելոյ. եւ այն երթայ ընդ նմա ՛ի ջանալ նմա զաւուրս կենաց իւրոց, որչափ ետ նմա աստուած ՛ի ներքոյ արեգական։

¹⁶Յոր միանգամ ետու զսիրտ. իմ գիտել զիմաստութի(ւն), եւ տեսանել զզբաղումն որ արարեալ է ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի, զի ՛ի տուէ եւ ՛ի գիշերի քուն յաչս ն(ո)ր(ա) ո́չ է տեսանել
¹⁷Եւ տեսի ես զամենայն արարածս աստուծոյ. զի ո́չ կարասցէ մարդ գտանել զարարածն արարեալ ՛ի ներքոյ արեգական. որքան ջանասցի մարդ խնդրել՝ եւ ո́չ գտցէ։ քանզի որչափ ասասցէ իմասաունն գիտել ո́չ կարասցէ գտանել։

¹Զի զամենայն զայս ետու ՛ի սիրտ իմ. եւ սիրտ իմ ետես զայս ամենայն։ Որպես արդարքն եւ իմասաունքն, եւ գործք նոցա ՛ի ձեռս աստուծոյ. քանզի սէր եւ զատելութի(ւն) ո́չ գիտէ մարդն։
²Ամենայն ինչ առաջի երեսաց ն(ո)ր(ա) է. եւ ու նայնութիւն է յամենայն մի։ Պատահար է յարդարն եւ յամպարիշտն, ՛ի բարին եւ ՛ի չարն, ՛ի սրբումն եւ ՛ի պղծում, որ մատուցանէ պատարագ՝ եւ որ ո́չն մատուցանէ։ Որպես որ բարին՝ եւ որպես որ մեղանչէն. որպես որ երդնուն՝ եւ որպես որ յերդմանէն երկուցեալ է։
³Ա́յս է որ չարն է յա(մենայ)նի որ արարեալն է ընդ արեգակամբ. զի պատահար է յամենայնի։ Քանզի սիրտ որդւոց մարդկան լի եղեւ չարութեամբ. եւ բազումն ՛ի սիրտս նոցա ՛ի կենդանութեան իւրեանց եւ զկնի նոցա առ մեռեալսն։

⁴Քանզի ո՞վ են՝ որ հաւասարեն առ ամենայն կենդանիս։ գոյ յոյս թէ շուն որ կենդանի է լաւ է քան զառեւծ մեռեալ։
⁵Քանզի որ կենդանիքն են՝ գիտեն նոքա թէ մեռանելոց են. եւ մեռեալքն ո́չ են գիտակ եւ ո́չ իմիք։ Եւ ո́չ եւս գոն ն(ո)ց(ա) վարձք՝ զի մոռացաւ յիշատակ ն(ո)ց(ա).
⁶եւ սէր իսկ ն(ո)ց(ա) եւ ատելու(թ)ի(ւն) նոցա եւ նախանձն ն(ո)ց(ա)՝ ահա կորեաւ. եւ բաժին իսկ ո́չ գոյ նոցա յաւիտեանս յա(մենայ)նի յայսմիկ՝որ արարեալ են ընդ արեգակամբ։
⁷Եկ կեր ուրախութեամբ զհաց քո, եւ արբ սրտիւ զուարճացելով զգինի քո. զի արդէն իսկ հաճեցաւ աստուած ընդ գործս քո։
⁸Յամենայն ժամ եղիցին ձորձք քո սպիտակ, եւ եւղ ՛ի գլխոյ քումմէ մի պակասեսցէ։

⁹Եւ տես կեանս ընդ կնոջ քո՝ զոր սիրեցեր զամենայն աւուրս կենաց ընդունայնութեան քոյ, որ տուեալ է քեզ ընդ արեգակամբ. ամենայն աւուրք վախճանի քոյ. Զի այն է բաժին քո ՛ի կեանս քո, եւ ՛ի վաստակս զոր վաստակես ՛ի ներքոյ արեգական։
¹⁰Զամենայն ինչ որինչ գտցէ ձեռն քո գործել, որչափ ՛ի կարի քում իցէ գործեսջիր. զի ո́չ է խորհուրդ եւ գիտութի(ւն) եւ իմաստու(թ)ի(ւն) ՛ի դժոխս յոր դու երթալոցն ես։
¹¹Դարձեալ եւ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, զի ո́չ թե թեւեաց են ընթացք, եւ ո́չ զօրաւորաց պատերազմն, եւ ո́չ իմաստնոց հաց, եւ ո́չ հանճարեղաց մեծութի(ւն), եւ ո́չ գիտնոց շնորհք։ Զի ժամանակ է, եւ պատահար պատահէ ամենեցուն ն(ո)ց(ա)։

¹²Քանզի ո́չ իսկ գիտաց մարդն զժամանակ իւր։ Որպես ձկունք որսացեալք ցանցիւք չարեօք, եւ որպես թռչունք որսացեալք ՛ի ծուղակս նոյնպես հարկանին յորոգայթս որդիք մարդկան ՛ի ժամանակի չարի՝ յորժամ հասանիցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) նոցա յանկարծակի։
¹³Սակայն եւ զայս իմաստութի(ւն) մի́ տեսի ՛ի ներքոյ արեգական, եւ մեծ թուի ինձ։
¹⁴Քաղաք փոքր՝ եւ իցեն ՛ի նմա արք սակաւք եւ գայցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) ն(ո)ր(ա) թագաւոր մեծ՝ եւ պատիցէ զնա, եւ շինիցէ ՛ի վերա նորա պատնեշս մեծամեծս։
¹⁵Եւ գտցի ՛ի նմա այր մի տնանկ իմաստուն՝ եւ ապրեցուցանիցէ զքաղաքն իմաստու(թեամ)բ իւրով. եւ մարդ ո́չ յիշեաց զայն տնանկ։

¹⁶Եւ ասացի ես՝ բարի է իմաստութի(ւն) քան զզօրու(թ)ի(ւն). եւ իմաստութի(ւն) տնանկին արհամարհեալ է, եւ բանք ն(ո)ր(ա) ո́չ լինին լսելի։
¹⁷Բանք իմաստնոց մեղմով լսին՝ քան զաղաղակ իշխանաց անզգամութեամբ։
¹⁸Բարի է իմաստու(թ)ի(ւն) քան զանօթս պատերազմի. եւ յանցաւոր մի́ կորուսանէ զօրու(թ)ի(ւն)ս բազումս։ Լաւ է իմասաուն քան զզէն պատերազմի, եւ ՛ի մեղանչելոյ միոյն կորուսանէ զբարու(թ)ի(ւն) բազումս։

¹Ճանճք մեռեալք զազրացուցանեն զեւղս անուշունս։ Պատուական է սակաւիկ ինչ յիմաստութենէ, քան զմեծ փառս անմտութեամբ։
²Սիրտ իմաստնոյ յաջակողմ իւր, եւ սիրտ անմտի ՛ի ձախակողմ իւր։
³Քանզի եւ ՛ի ճանապարհի յորժամ գնայցէ անմիտն, սիրտ ն(ո)ր(ա) կասեսցի. եւ զոր ինչ խորհի՝ աենայն անմտու(թ)ի(ւն) է։
⁴Եթէ հոգի իշխանին ելցէ ՛ի վ(ե)ր(այ) քո́ մի թողուր զտեղի քո. զի ողոքումն դարձուցանէ զմեղս մեծամեծս։
⁵է չարու(թ)ի(ւն) զոր տեսի ՛ի ներքոյ արեգական որ իբրեւ յակամայ կամս ել յերեսաց իշխանին։
⁶Տուաւ անմիտն ՛ի բարձրութի(ւն)ս մեծամեծս. եւ մեծատունք ՛ի խոնարհութե(ան) նստցին։

⁷Տեսի ես զծառայս հեծեալս ՛ի ձիս, եւ իշխանս զի գնային իբրեւ զծառայս յերկրի։
⁸Որ փորէ խորխորատ՝ ՛ի նոյն անկցի, եւ որ քակէ զցանգ՝ հարցէ զնա օձ։
⁹Եւ որ բառնայ քարինս՝ նոքիմք չարչարեսցի, եւ որ պատառէ փայտ՝ նովին ճգնեսցի։
¹⁰Եթէ անկցի եւս երկաթն՝ եւ նա տրտմեցո́յց զերեսս իւր. եւ զօրութի(ւն)ք զօրացուցանեն, եւ է առաւելութի(ւն) քաջ իմաստութե(ա)ն։
¹¹Եթէ հարցէ օձ ՛ի թովել, ո́չ ինչ է առաւելութիւն թովչին։
¹²Բանք բերանոյ իմաստնոյ շնորհք. եւ շրթունք անմտի ընկղմեն զնա։
¹³Սկիզբն բանից բերանոյ նորա։ անմտութի(ւն). եւ վախճան ն(ո)ր(ա) ծուփ չարու(թ)ե(ան)։

¹⁴եւ որ անմիտն է յաճախէ զբանս։ Ո́չ գիտէ մարդ զինչ եղեալ է եւ զինչ լինելոց է, զի զկնի ն(ո)ր(ա) ով պատմեսցէ նմա։
¹⁵Ջան անմտին չարչարեսցէ զնա. որ ո́չ գիտաց երթալ ՛ի քաղաք։
¹⁶Վա́յ քեզ քաղաք որոյ թագաւոր քո մանուկ է, եւ իշխանք քո ընդ առաւօտս ուտեն։
¹⁷Երանի́ քեզ երկիր, որոյ թագաւոր քո որդի ազատի է, եւ իշխանք քո ՛ի ժամու ուտեն զօրութ(եամ)բ՝ եւ ո́չ ամաչեսցեն։
¹⁸՛Ի վատութեան խոնարհեսցին հեծանաձգութի(ւն)ք. եւ ՛ի դատարկութեան ձեռաց կաթեսցէ տուն։
¹⁹՛Ի ծաղր առնեն զհաց, եւ գինի եւ եւղ ուրախ առնեն զկենդանիս. եւ արծաթոյ լուիցէ ամենայն ինչ։

²⁰Սակայն եւ ՛ի մտի քում մի́ անիծաներ թագաւորի, եւ ՛ի շտեմարանս սենեկաց քոց մի́ անիծաներ մեծի. զի թռչունք երկնից հասուցանեն զբարբառ քո, եւ որոց թեւք են պատմեն զբան քո։

¹Առաքեայա́ դու զհաց քո ՛ի վ(ե)ր(այ) ջրոց, զի ՛ի բաղմու(թ)ե(ան) աւուրց քոց գտցես զնա.
²Տուր բաժինս եւթանց այլ եւ ութից. զի ո́չ գիտես զինչ չարութի(ւն) է ՛ի վերայ երկրի.
³թէ լցցին ամպք անձրեւով ՛ի վ(ե)ր(այ) երկրի հեղուն։ Եթէ անկցի փայտն ՛ի հարաւ՝ եւ կամ ՛ի կողմն հիւսւսոյ ուր անկցի փայտն անդ կացցէ։
⁴Որ խտրէ զհողմս՝ ո́չ սերմանէ, եւ որ հայի ընդ ամպս՝ ո́չ հնձեսցէ.
⁵որովք ո́չ է հնար գիտել զինչ է ճանապարհ հողմոյ։ Իբրեւ զոսկերս յարգանդի յղւոյ։ նոյնպէս ո́չ գիտասցես դու զարարածս աստուծոյ զոր ինչ առնիցէ նա զամենայն։

⁶Ընդ առաւօտս սերմանեսցես դու զսերմն քո, եւ ըստ երեկոյս մի լքցին ձեռք քո. զի ո́չ գիտես՝ ո՞ր պատկանի այս թէ այն, կամ թէ երկոքեան ՛ի միասին՝ բարի իսկ է։
⁷Քաղցր է լոյս, եւ բարի աչաց տեսանել ընդ արեգա կամբ.
⁸զի թէ ամս բազումս կեցցէ մարդ, եւ յամենայն ՛ի նոսա ուրախ լինիցի. եւ յիշեսցէ նա զաւուրս խաւարի, զի բազում իցեն. ամենայն ինչ որ գալոցն իցէ ընդունայնու(թ)ի(ւն) է։
⁹Ուրա́խ լեր երիտասարդ ՛ի մանկութե(ան) քում. եւ զուարճացուսցէ զքեզ սիրտ քո յաւուրս մանկու(թ)ե(ան) քոյ։ Եւ գնաա́ դու ՛ի ճանապարհս սրտի քո անբիծ, եւ ՛ի տեսիլ աչաց քոց. եւ գիտասցես թէ վ(ա)ս(ն) այսր ա(մենայ)նի ածցէ զքեզ աստուած ՛ի դատաստան։

¹⁰Եւ ՛ի բա́ց արա զսրտմաու(թ)ի(ւն) ՛ի սրտէ քումմէ, եւ անցո́ զչարու(թ)ի(ւն) ՛ի մարմնոյ քումմէ զի մանկութի(ւն) եւ անմտու(թ)ի(ւն) ընդունայնութի(ւն) է։

¹Եւ յիշեայա́դու զայն որ հաստատեացն զքեզ յաւուրս մանկութեան քոյ. մինչեւ հասեալ իցեն աւուրք չարութեան, եւ հասցեն ամք յորս ասասցես ո́չ են կամք իմ ՛ի դոսա։
²Մինչե́ւ խաւարեալ իցեն արեգակն՝ եւ լոյս՝ եւ լուսին՝ եւ աստեղք, եւ դարձցին ամպոք զկնի անձրեւաց։
³Յաւուր յորում շարժեսցին պահապանք տանն, եւ թիւրեսցին արք զօրութեան. եւ դատարկացան աղօրիք զի նուազեցան. եւ խաւարեսցին որք տեսանեն ընդ ծակս։
⁴Եւ փակեսցեն զդրունս ՛ի հրապարակս ՛ի տկարութենէ ձայն ՛ի աղօրւոյն, եւ յարիցեն ՛ի ձայն հաւուն, եւ նկուն լիցին դստերք երգոց։

⁵Եւ ՛ի բարձունս հայեսցին, եւ ապշութի(ւն) ՛ի ճանապարհին։ եւ ծաղկեսցի նշին, եւ թանձրասցի մարախն, եւ տարածեսցի կապարն. զի գնաց մարդ ՛ի տուն իւր յաւիտենից, եւ շուրջ եղեն կոծօղք ՛ի հրապարակս։
⁶Մինչեւ կործանեալ իցէ լար արծաթոյն, եւ խորտակեալ մանեակ ոսկւոյն. եւ մանրեալ սափորն յաղբեւրն, եւ ընկրկեալ անիւն ՛ի գուբն։
⁷Եւ դարձցի հողն յերկիր ո(ր)պ(է ս) եւ էրն, եւ հոգին դարձցի առ ա(ստուա)ծ որ ետ զնա։
⁸Ունայնութի(ւն) ունայնու(թ)ե(ան)ց ասաց ժողովօղն, ամ(ենայն) ինչ ընդունայն է։ Եւ աւելի իմն է՝
⁹զի եղեւ ժողովօղն իմաստուն. զի ուսուցանէր ժողովրդեանն զգիտու(թ)ի(ւն). եւ ունկն քննէ զզարդ առակաց։

¹⁰Յոյժ խնդրեաց ժողովօղն գտանել զբանս կամաց, եւ գրել զգիրս ուղղու(թ)ե(ան) բանից ճշմարտու(թ)ե(ան)։
¹¹Բանք իմաստնոց իբրեւ զխթան եզանց. եւ իբրեւ բեւեռք հարեալք ՛ի մուրհակաց տուան ՛ի հովուէ միոջէ.
¹²եւ աւելորդ ՛ի նոցանէ։ Որդեակ իմ զգո́յշ լեր ՛ի ստանալոյ գիրս բազումս, զի ո́չ գոյ վախճան. եւ վարժ բազում աշխատութի(ւն) է մարմնոյ։
¹³Եւ վախճան բանիս՝ զամ(ենայն) ինչ լուր. յԱ(աստուծո)յ երկիր՝ եւ զպատուիրանս ն(ո)ր(ա) պահեա́. զի այս է մարդն ամենեւին։
¹⁴Զի զամ(ենայն) արարածս ածցէ ա(ստուա)ծ ՛ի դատաստան, յամ(ենայն)ի անտես արարելոցն՝ եթէ բարի եւ եթէ չար։